مرکز تحقیقات مایکوباکتریولوژی

یک جهش در یک ژن وابسته به سیستم ایمنی بدن حدود 50000 سال پیش به سرعت در فرکانس بالا در جنوب شرقی آسیا افزایش یافت، زیرا این احتمال وجود دارد که این ژن سبب محافظت در برابر جذام گردد که در همان زمان از بخشی از آفریقا به آسیا گسترش یافته است. این یافته که در 16 می در نشریه Cell Reports منتشر گردید نشان داد که نوع دگرگون شده این ژن که تحت عنوان HLA-B*46:01 خوانده می شود پروتئینی را کد می نماید که به مولکول مشتق شده از مایکوباکتریوم لپروسی که عامل عفونت مزمن پوست و عصب محیطی (جزام) است متصل می گردد. این پروتئین HLS ، در ادامه مولکول های خارجی را به سیستم ایمنی بدن عرضه می نماید و موجب تخریب سلول های عفونی آلوده می شود.

محققان با استفاده از یک الگوریتم که اتصال پیوستگی مولکول های HLA به پپتید را پیش بینی می نماید دریافتند که در مقایسه با نزدیک ترین خویشاوندان والدینی مایکوباکتریوم لپروسی، ژن HLA-B*46:01 به تعداد بیشتری از پپتیدهای مشتق شده از این مایکوباکتریوم متصل می شوند. اما در کمال تعجب، HLA-B*46:01 به تعداد یکسان یا کمتری از پپتیدهای مشتق شده از سالمونلا انتریتیدیس، HIV-1 یا انفولانزا نوع H1N1 (در مقایسه با والدین نزدیک شان) متصل می گردند. این یافته های جدید، در مطابقت با مطالعات اپیدمولوژیکی، نشان دادند که حامل های HLA-B*46:01 در برابر انواع حاد و تهدیدکننده حیات مایکوباکتریوم لپروسی حفاظت شده بودند اما نسبت به سایر بیماری های عفونی از قبیل مالاریا، ایدز و کوروناویروس سارس حساسیت بیشتری داشتند. علاوه بر این، این واریانت ژنی افراد را نسبت به ابتلا به اختلالات خودایمنی میاستنی گراویس و بیماری گریوز، همچنین انواع نادر سرطان سر و گردن مستعد می نماید.